τούτων[i] δ᾽ αὖ γενομένων

δι᾽ ἀνδρὸς [336β] δικαίου τε καὶ ἀνδρείου

καὶ σώφρονος καὶ φιλοσόφου,

τὴν αὐτὴν ἀρετῆς ἂν πέρι

γενέσθαι δόξαν τοῖς πολλοῖς,

ἥπερ ἄν, εἰ Διονύσιος ἐπείσθη,

παρὰ πᾶσιν ἂν ὡς ἔπος εἰπεῖν ἀνθρώποις

ἀπέσωσεν γενομένη.

νῦν δὲ ἤ πού τις δαίμων ἤ τις ἀλιτήριος

ἐμπεσὼν ἀνομίᾳ καὶ ἀθεότητι

καὶ τὸ μέγιστον τόλμαις ἀμαθίας,

ἐξ ἧς πάντα κακὰ πᾶσιν ἐρρίζωται καὶ βλαστάνει

καὶ εἰς ὕστερον ἀποτελεῖ

καρπὸν τοῖς γεννήσασιν πικρότατον,

αὕτη πάντα τὸ δεύτερον

ἀνέτρεψέν τε καὶ [336ξ] ἀπώλεσεν.

νῦν δὲ δὴ εὐφημῶμεν

χάριν οἰωνοῦ τὸ τρίτον.

ὅμως δὲ μιμεῖσθαι μὲν συμβουλεύω Δίωνα

ὑμῖν τοῖς φίλοις

τήν τε τῆς πατρίδος εὔνοιαν

καὶ τὴν τῆς τροφῆς σώφρονα δίαιταν,

ἐπὶ λῳόνων δὲ ὀρνίθων

τὰς ἐκείνου βουλήσεις πειρᾶσθαι ἀποτελεῖν

—αἳ δὲ ἦσαν, ἀκηκόατε παρ᾽ ἐμοῦ σαφῶς—

τὸν δὲ μὴ δυνάμενον ὑμῶν Δωριστὶ ζῆν

κατὰ τὰ [336δ] πάτρια,

διώκοντα δὲ τόν τε τῶν Δίωνος σφαγέων

καὶ τὸν Σικελικὸν βίον,

μήτε παρακαλεῖν μήτε οἴεσθαι

πιστὸν ἄν τι καὶ ὑγιὲς πρᾶξαί ποτε,

τοὺς δὲ ἄλλους παρακαλεῖν

ἐπὶ πάσης Σικελίας κατοικισμόν τε καὶ ἰσονομίαν

ἔκ τε αὐτῆς Σικελίας καὶ ἐκ Πελοποννήσου συμπάσης,

φοβεῖσθαι δὲ μηδὲ Ἀθήνας·

εἰσὶ γὰρ καὶ ἐκεῖ

πάντων ἀνθρώπων διαφέροντες πρὸς ἀρετήν,

ξενοφόνων τε ἀνδρῶν μισοῦντες τόλμας.

εἰ δ᾽ οὖν ταῦτα μὲν ὕστερα γένοιτ᾽ ἄν,

κατεπείγουσιν δὲ[ii] ὑμᾶς

αἱ τῶν [336ε] στάσεων πολλαὶ καὶ παντοδαπαὶ

φυόμεναι ἑκάστης ἡμέρας διαφοραί,

εἰδέναι μέν που χρὴ πάντα τινὰ ἄνδρα,

ᾧ καὶ βραχὺ δόξης ὀρθῆς

μετέδωκεν θεία τις τύχη,

ὡς οὐκ ἔστιν παῦλα κακῶν τοῖς στασιάσασιν,

πρὶν ἂν οἱ κρατήσαντες

μάχαις καὶ ἐκβολαῖς ἀνθρώπων καὶ σφαγαῖς μνησικακοῦντες

[337α] καὶ ἐπὶ τιμωρίας παύσωνται τρεπόμενοι τῶν ἐχθρῶν,

ἐγκρατεῖς δὲ ὄντες αὑτῶν,

θέμενοι νόμους κοινοὺς

μηδὲν μᾶλλον πρὸς ἡδονὴν αὑτοῖς

ἢ τοῖς ἡττηθεῖσιν κειμένους,

ἀναγκάσωσιν αὐτοὺς χρῆσθαι τοῖς νόμοις

διτταῖς οὔσαις ἀνάγκαις, αἰδοῖ καὶ φόβῳ,

φόβῳ μὲν διὰ τὸ κρείττους αὐτῶν εἶναι

δεικνύντες τὴν βίαν,

αἰδοῖ δὲ αὖ διὰ τὸ κρείττους φαίνεσθαι

περί τε τὰς ἡδονὰς

καὶ τοῖς νόμοις μᾶλλον ἐθέλοντές τε

καὶ δυνάμενοι δουλεύειν.

ἄλλως δὲ οὐκ ἔστιν

ὡς ἄν ποτε κακῶν λήξαι [337β] πόλις

ἐν αὑτῇ στασιάσασα,

ἀλλὰ στάσεις καὶ ἔχθραι

καὶ μίση καὶ ἀπιστίαι

ταῖς οὕτω διατεθείσαις πόλεσιν αὐταῖς

πρὸς αὑτὰς ἀεὶ γίγνεσθαι φιλεῖ.

τοὺς δὴ κρατήσαντας ἀεὶ χρή,

ὅτανπερ ἐπιθυμήσωσιν σωτηρίας,

αὐτοὺς ἐν αὑτοῖς ἄνδρας προκρῖναι τῶν Ἑλλήνων

οὓς ἂν πυνθάνωνται ἀρίστους ὄντας,

πρῶτον μὲν γέροντας, καὶ παῖδας καὶ γυναῖκας

κεκτημένους οἴκοι

καὶ προγόνους αὑτῶν ὅτι μάλιστα πολλούς τε

καὶ ἀγαθοὺς καὶ ὀνομαστοὺς

καὶ κτῆσιν κεκτημένους πάντας [337ξ] ἱκανήν

—ἀριθμὸν δὲ εἶναι μυριάνδρῳ πόλει

πεντήκοντα ἱκανοὶ τοιοῦτοι—

τούτους δὴ δεήσεσιν καὶ τιμαῖς ὅτι μεγίσταις

οἴκοθεν μεταπέμψασθαι,

μεταπεμψαμένους δὲ ὀμόσαντας δεῖσθαι

καὶ κελεύειν θεῖναι νόμους,

μήτε νικήσασιν μήτε νικηθεῖσιν νέμειν πλέον,

τὸ δὲ ἴσον καὶ κοινὸν πάσῃ τῇ πόλει.

τεθέντων δὲ τῶν νόμων

ἐν τούτῳ δὴ τὰ πάντα ἐστίν.

ἂν μὲν γὰρ οἱ νενικηκότες

ἥττους αὑτοὺς τῶν νόμων [337δ]

μᾶλλον τῶν νενικημένων παρέχωνται,

πάντ᾽ ἔσται σωτηρίας τε καὶ εὐδαιμονίας μεστὰ

καὶ πάντων κακῶν ἀποφυγή·

εἰ δὲ μή,

μήτ᾽ ἐμὲ μήτ᾽ ἄλλον κοινωνὸν παρακαλεῖν

ἐπὶ τὸν μὴ πειθόμενον τοῖς νῦν ἐπεσταλμένοις.

ταῦτα γάρ ἐστιν ἀδελφὰ

ὧν τε Δίων ὧν τ᾽ ἐγὼ ἐπεχειρήσαμεν Συρακούσαις

εὖ φρονοῦντες συμπρᾶξαι,

δεύτερα μήν·

πρῶτα δ᾽ ἦν

ἃ τὸ πρῶτον ἐπεχειρήθη μετ᾽ αὐτοῦ Διονυσίου

πραχθῆναι πᾶσιν κοινὰ ἀγαθά,

τύχη δέ τις ἀνθρώπων κρείττων διεφόρησεν.

[337ε] τὰ δὲ νῦν ὑμεῖς πειρᾶσθε

εὐτυχέστερον αὐτὰ ἀγαθῇ πρᾶξαι μοίρᾳ

καὶ θείᾳ τινὶ τύχῃ.

συμβουλὴ μὲν δὴ καὶ ἐπιστολὴ εἰρήσθω

καὶ ἡ παρὰ Διονύσιον ἐμὴ προτέρα ἄφιξις·

ἡ δὲ δὴ ὑστέρα πορεία τε καὶ πλοῦς

ὡς εἰκότως τε ἅμα καὶ ἐμμελῶς γέγονεν,

ᾧ μέλει ἀκούειν ἔξεστι τὸ μετὰ τοῦτο.

ὁ μὲν γὰρ δὴ πρῶτος χρόνος [338α]

τῆς ἐν Σικελίᾳ διατριβῆς μοι διεπεράνθη,

καθάπερ εἶπον,

πρὶν συμβουλεύειν

τοῖς οἰκείοις καὶ ἑταίροις τοῖς περὶ Δίωνα·

τὸ μετ᾽ ἐκεῖνα δ᾽ οὖν ἔπεισα

ὅπῃ δή ποτ᾽ ἐδυνάμην

Διονύσιον ἀφεῖναί με,

εἰρήνης δὲ γενομένης

—ἦν γὰρ τότε πόλεμος ἐν Σικελίᾳ—

συνωμολογήσαμεν ἀμφότεροι.