e09.12 κατὰ Λουκᾶν 2.8

Ins Präsens übertragen

ὁ ποιμήν, ένος         Hirte
ἀγραυλέω                auf freiem Felde sein
ἡ φυλακή, ἡς           Wache
ἡ ποίμνη, ης            Herde
ἡ νύξ, νυκτός          Nacht
ὁ κύριος, ου             Herr
ἰδού  Interj.              siehe
ἡ χαρά, ᾶς               Freude
ὁ λαός, οῦ                Volk
ἔσται                        er/sie/es wird sein
ἐτέχθη  (τίκτω)        wurde geboren
τὸ σημεῖον, ου         Zeichen
σπαργανόω              in Windeln wickeln
κεῖμαι, σαι, ται ...   liegen
ἡ φάτνη, ης              Krippe
ἐξαίφνης  Adv.        plötzlich
ἡ στρατιά, ᾶς          Heer
αἰνέω                       loben
ἡ δόξα, ης                Μeinung; Ruhm, Ehre
ὕψιστος, η, ον         höchster
ἡ εὐδοκία                Wohlwollen, -gefallen

 

 

Καὶ ποιμένες εἰσὶν ἐν τῇ χώρᾳ τῇ αὐτῇ

 

ἀγραυλοῦντες καὶ φυλάσσοντες φυλακὰς τῆς νυκτὸς ἐπὶ τὴν ποίμνην αὐτῶν.

 

καὶ ἄγγελος κυρίου *προσέρχεται αὐτοῖς

 

καὶ δόξα κυρίου περιλάμπει αὐτούς,

5

καὶ φοβοῦνται φόβον μέγαν·  

 

καὶ λέγει αὐτοῖς ὁ ἄγγελος·

 

Μὴ φοβεῖσθε, ἰδοὺ γὰρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαρὰν μεγάλην

 

ἥτις ἔσται παντὶ τῷ λαῷ,  

 

ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτὴρ

10

ὅς ἐστιν χριστὸς κύριος ἐν πόλει Δαυίδ·

 

καὶ τοῦτο ὑμῖν τὸ σημεῖον·

 

εὑρήσετε βρέφος ἐσπαργανωμένον καὶ κείμενον ἐν φάτνῃ.

 

καὶ ἐξαίφνης γίγνεται σὺν τῷ ἀγγέλῳ πλῆθος στρατιᾶς οὐρανίου

 

αἰνούντων τὸν θεὸν καὶ λεγόντων·

15

Δόξα ἐν ὑψίστοις θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκίας.

 

Καὶ ποιμένες ἦσαν ἐν τῇ χώρᾳ τῇ αὐτῇ ἀγραυλοῦντες καὶ φυλάσσοντες φυλακὰς τῆς νυκτὸς ἐπὶ τὴν ποίμνην αὐτῶν. καὶ ἄγγελος κυρίου ἐπέστη αὐτοῖς καὶ δόξα κυρίου περιέλαμψεν αὐτούς, καὶ ἐφοβήθησαν φόβον μέγαν· 10 καὶ εἶπεν αὐτοῖς ὁ ἄγγελος· Μὴ φοβεῖσθε, ἰδοὺ γὰρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαρὰν μεγάλην ἥτις ἔσται παντὶ τῷ λαῷ, 11 ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτὴρ ὅς ἐστιν χριστὸς κύριος ἐν πόλει Δαυίδ· 12 καὶ τοῦτο ὑμῖν τὸ σημεῖον, εὑρήσετε βρέφος ἐσπαργανωμένον καὶ κείμενον ἐν φάτνῃ. 13 καὶ ἐξαίφνης ἐγένετο σὺν τῷ ἀγγέλῳ πλῆθος στρατιᾶς οὐρανίου αἰνούντων τὸν θεὸν καὶ λεγόντων· 14 Δόξα ἐν ὑψίστοις θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκίας.
 

Christus = Messias
Das Wort bedeutet »Gesalbter« und bezeichnet zunächst in der Regel den König, der durch Salbung in sein Amt eingesetzt wurde. Daneben wird in der späteren Königszeit und vollends in und nach dem babylonischen Exil die Erwartung eines »Gesalbten« in besonderem Sinn laut: eines idealen Herrschers der Heilszeit, der das Reich Davids wiederherstellen, Israel voller Weisheit dauerhaft regieren und eine Erneuerung der ganzen Schöpfung heraufführen wird (vgl. die sog. messianischen Weissagungen in den Prophetenbüchern: Jes 7,14-16; 9,1-6; 11,1-10; Mi 5,1-5; Sach 9,9-10; daneben z.B. auch Hes 34,23-24; 37,24-25). Besonders diese prophetische Erwartung – in deren Zusammenhang der Begriff »Messias« aber nicht genannt wird – sowie die Verheißung der ewigen Dauer der Dynastie Davids aus dem Munde Nathans (2Sam 7,12-16) sind die Grundlage für die jüdische und die christliche Messiaserwartung geworden.